Before sunset

Less is more…

Dat regisseur Linklater van vele markten thuis is, bewees hij al meermaals (denken we maar aan het fantastische School of Rock), maar hij is op zijn sterkst in personage- en dialooggedreven films als Boyhood of Before Sunrise. Bovendien schuwt hij het experiment niet. Boyhood speelde zich af over 12 jaar en werd ook gefilmd over 12 jaar. Maar eigenlijk werd de basis voor dat idee gelegd met de Before-trilogie. Drie periodes in het leven van twee verliefde mensen, gespeeld door dezelfde acteurs die telkens ook dezelfde leeftijd hebben van de pesonages en mee geëvolueerd zijn in hun leven. Before Sunrise hadden we al. Gisteren zagen we Before Sunset en dat blijkt een al even mooie trip te zijn door één van de meest romantische steden van Europa, met name Parijs.

We maken opnieuw kennis met Jesse en Céline, 9 jaar na Before Sunrise. Jesse is getrouwd en heeft een zoontje en Céline heeft een relatie. Jesse is altijd blijven zoeken naar Céline maar heeft haar nooit gevonden. Daarom heeft hij een boek geschreven over die bewuste nacht in Wenen. Dat boek is een bestseller geworden en nu is hij in Parijs om zijn boek te promoten. En dan staat Céline plots voor zijn neus. Hij heeft een paar uur tijd voor hij zijn vliegtuig moet halen en samen besluiten ze om een tochtje te maken door Parijs en bij te praten. Het leven heeft hen allebei getekend en dat laat zich voelen in de dialogen, maar toch is de romantiek nooit veraf.

Delpy en Hawke staan mee op de generiek als scenarioschrijvers en dat hoor je ook in de dialogen. Die zijn zo natuurlijk gebracht dat ze aanvoelen alsof ze ter plekke geïmproviseerd zijn. En toch is dat niet zo, want ieder gesprek gaat echt wel ergens over. De acteurs zijn ouder geworden en dat zie je en hoor je. Beide personages hebben al één en ander meegemaakt en het geloof in de romantiek (dat zo overduidelijk aanwezig was in de eerste film) is een beetje verdwenen. En toch lijken beide personages nog steeds perfect voor elkaar gemaakt. Linklater, Hawke en Delpy bewijzen met deze film alweer dat je weinig nodig hebt om een goeie film te maken. We volgen de personages in vijf scènes op een aantal pittoreske plaatsjes in Parijs. Die zijn mooi in beeld gebracht, maar de beelden zijn altijd ondergeschikt aan de personages en hetgeen zij te vertellen hebben. En dat werkt. Als je bereid bent om te luisteren en mee te gaan in hetgeen de personages vertellen, dan krijg je één van de meest romantische films te zien die ooit gemaakt zijn. Om deze film echt te smaken, moet je echter het eerste deel gezien hebben. Pas dan begrijp je de drijfveren van deze mensen. Een prachtig voorbeeld van ‘Less is more…’, een film om bij weg te dromen en na te denken. Je leeft maar één keer, dus volg je gevoel en jaag je dromen na. Niet iedereen krijgt een tweede kans zoals Jesse en Céline. Carpe diem!