Visuele flair en slapstick-comedy in een film voor jong en oud
In 1958 verscheen A bear called Paddington van Michael Bond. Het was een kinderboek over het beertje Paddington dat door zijn pleegouders Lucy en Pastuzo op een boot wordt gezet van Peru naar London en daar terechtkomt bij de Browns, met wie hij allerlei avonturen beleeft. In 2015 regisseerde Paul King de eerste film, gebaseerd op het wereldberoemde boek dat in meer dan dertig talen vertaald werd. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik de eerste film niet gezien heb. Nu speelt deel twee in de zalen en naar jaarlijkse gewoonte ga ik tijdens de examenperiode met (een deel van) mijn ouder wordende kinderen naar de bioscoop. Aangezien er niet veel anders te zien was, gaven we deze Paddington 2maar een kans. En dat spijt mij niet.
Goed gevoel
Beertje Paddington voelt zich ondertussen al goed thuis bij de Browns. De inwoners van de wijk waar de Browns wonen, dragen hem een warm hart toe. Hij heeft dan ook die speciale eigenschap waarmee hij erin slaagt om iedereen waarmee hij in aanraking komt een goed gevoel te geven. Alleen de chagrijnige wijkagent heeft een heilige afkeer voor die rare beer met de blauwe jas en het rode hoedje. Als hij een pop-up boek wil kopen voor de 100ste verjaardag van zijn tante Lucy, wordt hij gedwarsboomd door Phoenix Buchanan, een aan lager wal geraakte acteur en buurman van de Browns. Paddington komt zelfs in de gevangenis terecht, maar dankzij de Browns en zijn medegevangenen, die hij op zijn eigen onbeholpen manier voor zich weet te winnen, komt alles uiteindelijk op zijn pootjes terecht.
Visuele flair
De film opent met een spectaculaire scène bij een waterval in Peru. Bastuzo en tante Lucy redden het welpje Paddington net voor hij op het punt staat de afgrond in te storten. Hierop gaan we naar London en het is meteen duidelijk dat King zijn film een visuele flair wil weergeven die meer dan eens doet denken aan de films van Wes Anderson. Bovendien is de slapstick-comedy nooit veraf en krijgen we nog een aantal spannende scènes voorgeschoteld (de ontsnapping, de achtervolging op de trein, enz.). De kleuren spatten van het scherm en Paddington is en blijft een schattig hoofdpersonage.
Een film voor jong en oud
Paddington is bijzonder schattig en de Browns zijn een kleurrijke familie die af en toe voor grappige momenten zorgen. Ook Brendan Gleeson is goed op dreef als de norse kok van de gevangenis die uiteindelijk bezwijkt voor de hartverwarmende Paddington. Het is echter Hught Grant die de show steelt als de flamboyante en narcistische slechterik Phoenix Buchanan. Voor zijn beste scène blijf je best nog even zitten tijdens de aftiteling. Je zou verwachten dat een verfilming van een boek van beertje Paddington een rasechte kinderfilm zou worden, maar niets is minder waar. Door de visuele kracht, de humor en de knappe acteerprestaties is dit een film geworden die jong en oud weet te bekoren.
Regie: Paul King
Met: Ben Whishaw, Michael Gambon, Imelda Staunton, Hugh Bonneville, Sally Hawkins, Samuel Joslin, Madeleine Harris, Hugh Grant, Brendan Gleeson & Jim Broadbent
Kurt Blogt 