Lachen en huiveren tegelijk
Time to float
Coming-of-age en horror, twee genres die mij wel liggen. Op voorwaarde dat het goed gedaan is natuurlijk. Stephen King, één van de beste nog levende schrijvers, op wiens roman deze film gebaseerd is en het feit dat ik mij de miniserie uit 1990 nog altijd levendig voor de geest kan halen, maken de mix compleet. Een mix die een cocktail oplevert waar ik normaal gezien wel van kan genieten. Deze remake van de miniserie ontgoochelt dan ook niet.
De Losers
Het stadje Derry lijkt op het eerste gezicht een gezellig Amerikaans stadje, maar als je beter kijkt, lijkt het wel of het kwaad zich meester heeft gemaakt van de meeste inwoners. Bovenop de op zijn zachtst gezegd vreemde inwoners van het stadje, wordt Derry om de 27 jaar geteisterd door iets, door een verpersoonlijking van het kwaad. Dan vallen er meestal heel wat doden. We schrijven het jaar 1980 en opnieuw is het kwaad van de partij. Dit keer heeft ‘het’ de vorm aangenomen van Pennywise de clown. Het ene kind na het andere verdwijnt spoorloos. Zo ook Georgie, het kleine broertje van Bill. Bill is lid van ‘De Losers’, een bende nerds die de handen in elkaar slaan om een aantal pestkoppen de baas te kunnen. Ze maken kennis met Beverly en samen gaan ze op zoek naar de oorzaak van dit kwaad… met alle gevolgen van dien…
Onderhoudende eerste uur
Andy Muschietti, de regisseur van Mama, regisseert deze remake van de miniserie uit 1990. De sfeer zit meteen goed. De eerste tien minuten grijpen je bij je nekvel. Bill ligt ziek in bed terwijl zijn kleine broertje Georgie, na een griezelige afdaling in de kelder, naar buiten gaat met een papieren bootje en daar als eerste kennismaakt met Pennywise ‘the dancing clown’. De toon is gezet. In het volgende, bijzonder onderhoudende uur maken we kennis met de rest van de ‘Losers’-club. Denk aan E.T., The Goonies, Stand by me en Stranger Things. De BMX’en zijn van de partij, evenals de foute nektapijten en de schitterende soundtrack van Benjamin Wallfisch wordt af en toe eens onderbroken door een nummer van New Kids On The Block of The Cure. De kindacteurs zijn aandoenlijk en ook perfect gecast. Zo is de driehoeksverhou-ding tussen Bill, Ben en Beverly mooi in zijn eenvoud. Door het geloof-waardige spel verhoogt de betrokkenheid bij de personages en ga je echt meeleven als ze ten strijde trekken tegen Pennywise (een griezelige Bill Skarsgard).
Schrikmomenten
Als je de recensies erop naleest, dan lees je vaak dat de film nogal wat ‘jump scares’ bevat. En dat is ook zo. Muschietti bewees met mama al hoe hij mensen de stuipen op het lijf moet jagen. Ook hier slaagt hij erin om je een paar keer uit je stoel te doen opwippen. Het goeie camerawerk doet daar heel veel aan. Ook de fotografie is van een heel hoog niveau. Alle elementen samen maken van deze It een hele knappe horrorfilm. Het enige waar ik mij toch een klein beetje aan stoorde, was aan het feit dat de kids, ondanks dat ze weten dat ze moeten samenblijven, er in slagen om telkens opnieuw alleen een donkere gang in te gaan. Van een cliché gesproken.
Laat deel twee maar komen
Laat je echter niet afschrikken door de horrorclichés en spoed je naar de cinema. Op voorwaarde natuurlijk dat je tegen een stootje kunt en je niet laat afschrikken door de vele ‘jump scares’. In ruil krijg je een prachtig, grappig coming-of-age verhaal, afgewisseld met een knap gespeeld en goed in beeld gebracht griezelverhaal over een dansende clown. Ik weet nu al zeker dat ik deel twee ga bekijken zodra hij te zien is op het grote scherm.
Regie: Andy Muschietti
Met: Bill Skarsgard, Jaeden Lieberer, Jeremy Ray Taylor, Finn Wolfhard, Sophia Lillis, Jack Dylan Grazer, Wyatt Oleff & Chosen Jacobs
Kurt Blogt 