Moonlight

Een ontluisterende karakterstudie in de achterbuurten van Miami

In moonlight, black boys look blue.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind de keuze van Moonlight voor de Oscar voor beste film volkomen terecht (hoewel ik persoonlijk misschien eerder Manchester by the sea had gekozen), maar het is een atypische Oscarwinnaar. Waarschijnlijk zat de Academy met een zwaar schuldgevoel na de kritieken vorig jaar als zou de Academy een blanke bedoening zijn ofwel wilden ze echt een statement maken door openlijk voor een kunsthuisfilm te kiezen. Nogmaals, de keuze is terecht want het betreft hier een mooie, ingetogen coming-of-age karakterstudie in de achterbuurten van Miami.

Ontluikende homoseksualiteit

8a9b56e91cdfd5f25967c2b89b2ae580 — Ashton Sanders

Chiron is een wat stille, verlegen jongen. Hij woont samen met zijn aan drugs verslaafde moeder in de achterbuurten van Miami. Op school is hij verre van populair en wordt hij zwaar gepest. Als hij op een dag op de vlucht is voor zijn pesters, wordt hij opgevangen door Juan, een lokale drugsdealer. Hij neemt hem mee naar zijn vriendin Teresa. Hier vindt Chiron de thuis die hij bij zijn moeder nooit vond. Samen met zijn beste vriend Kevin zijn Juan en Teresa de enige mensen bij wie hij zich echt goed voelt. We volgen Chiron, die twijfelt aan zijn ontluikende homoseksualiteit, vervolgens in zijn middelbare schooltijd en later als volwassen man die zelf drugsdealer is geworden.

Het beeld primeert

Zoals ik hierboven al aangaf, is dit een atypische Oscarwinnaar. Het beeld primeert duidelijk en ook de muziek stuwt niet altijd het verhaal voort, maar vertaalt de emoties van een met zichzelf worstelende Chiron. De camera zit Chiron constant op de huid, wat de betrokkenheid vergroot. Heel vaak zien we zelfs niet wat hij ziet, maar alleen wat hij hoort. Hierdoor wordt zijn onzekerheid in de verf gezet en zijn emoties zoveel echter. De drie acteurs die Chiron vertolken, doen dat schitterend. Door zich dezelfde maniertjes en trieste blik aan te meten, geloof je ook meteen dat dit hetzelfde personage is. De acteurs die de 9- en 16-jarige Chiron spelen, lijken bovendien ook bijzonder goed op elkaar.

Terechte Oscarwinnaar

Mahershala Ali en Naomie Harris blinken beiden uit in hun rol van respectievelijk Juan en de moeder van Chiron. Mahershala Ali is indrukwekkend als de zachtaardige Juan, die zich door zijn imposante fysiek toch weet staande te houden in de wereld van de drugs, en is dan ook een terechte Oscarwinnaar. Naomie Harris is op haar beurt schitterend in de rol van de aftakelende moeder die zich, ondanks de liefde die ze voelt voor haar zoon, laat meeslepen in de neerwaartse spiraal van haar drugsverslaving.

Bedankt, meneer Jenkins!

Barry Jenkins brengt dit allemaal ook nog eens heel mooi in beeld, ondersteund door een mooie soundtrack. Een meer dan terechte Oscarwinnaar dus. Meer van dat, dames en heren van de Academy. Dan zullen filmmakers in de toekomst misschien toch meer gaan nadenken over wat ze maken en niet alleen maar denken aan hoeveel het moet opbrengen. Bedankt, meneer Jenkins!