Gone girl

Een huwelijk uit de doeken gedaan

😀 😀 😀 😦

What are you thinking? What are you feeling? What have we done to each other? What will we do?

David Fincher heeft eigenlijk nog nooit echt ontgoocheld (als we The curious case of Benjamin Button even buiten beschouwing laten). Meer dan de helft van zijn oeuvre bestaat uit klassiekers. Denken we maar aan Se7en, Fight club, Zodiac of The social network. Perfecte sfeerschepping, knappe acteerprestaties en onderhoudend van begin tot eind. Het is dan ook normaal dat de verwachtingen hooggespannen zijn als je naar een nieuwe worp van grootmeester Fincher gaat kijken. Lost Gone girl de verwachtingen in? Ja en neen. Ja, omdat de film nog altijd duizend keer beter is dan de gemiddelde Hollywood blockbuster en omdat Fincher perfect weet hoe hij de kijker 2u en 30 minuten aan het scherm gekluisterd moet houden. Bovendien spelen zowel Affleck als Pike de pannen van het dak en zit de sfeer ook nu weer perfect.

Neen omdat de film het laatste half uur net iets te veel onverwachte plotwendingen op ons loslaat, waardoor het allemaal wat ongeloofwaardig wordt. Misschien verwachten we ook te veel van Fincher. Stel dat deze film zou gemaakt zijn door eender welke andere regisseur, dan zou de film overal bestempeld worden als meesterwerk. En dat is het ook bijna. Het eerste anderhalf uur is prachtig. Nick Dunne zit in zijn café gezelschapsspellen te spelen met zijn zus als hij plots een telefoon krijgt van zijn buurman. Hij rept zich naar huis en stelt daar vast dat zijn vrouw verdwenen is. Algauw valt alle verdenking op hem. Hij besluit dan maar zelf op zoek te gaan naar de ware toedracht. De ene verrassende plotwending volgt op de andere en een spannend kat- en muisspelletje wordt in gang gestoken. Door zijn nonchalante houding en zijn overdreven vriendelijkheid, zien ook de media algauw in hem een monster, zeker als ook nog eens blijkt dat hij er een affaire op nahield. Nick en Amy leken het perfecte koppel te zijn, maar aan de hand van flashbacks wordt hun huwelijk gedissecteerd en dan blijkt dat lang niet alles rozengeur en maneschijn is. Op zijn best een spannende thriller met de nodige dosis zwarte humor, dat het best tot uiting komt in het laatste half uur.

Het laatste kwart van de film komt het verhaal echter in een stroomversnelling en de ene plottwist na de andere wordt op ons, de nietsvermoedende toeschouwer, losgelaten. En dat is misschien wat van het goede te veel. Wat daarvoor zo mooi opgebouwd werd, verliest hierdoor aan geloofwaardigheid, hoewel beide hoofdrolspelers uitzonderlijk sterk staan te acteren. Niettemin een aanrader. Geen David Fincher Grand Cru, maar nog altijd stukken beter dan het gros van de films dat uit Hollywood onze zalen binnenstroomt.