Spielberg verkent de wereld van Roald Dahl.
Ik moet eerlijk bekennen dat Steven Spielberg in mijn ogen heel weinig verkeerd kan doen. De man maakt bijna uitsluitend goeie films (op een paar miskleunen na (War Horse, iemand?), of het nu historische drama’s (Munich, The Color Purple, Bridge of spies, enz.) of familiefilms (Jurassic Park, E.T., Indiana Jones, enz.) betreft. De man weet als geen ander hoe hij een film de juiste sfeer moet meegeven. Toen het nieuws kwam dat hij deze klassieker van Roald Dahl zou verfilmen, zat iedereen dan ook vol ongeduld op de release te wachten. Vandaag hadden wij eindelijk de tijd om dit sprookje te gaan bekijken in de bioscoop. Hij was, in alle eerlijkheid, niet zo goed als verhoopt maar toch nog altijd stukken beter dan heel veel familiefilms die hedentendage gemaakt worden.
Het is al vaak gezegd en geschreven, maar het eerste halfuur is magistraal. We bevinden ons in het London van de jaren ’80 en Spielberg zet meteen de juiste toon met onderbelichte shots vol schaduwen. Hij plaatst ons meteen in het soort donkere sprookjeswereld dat we verwachten bij een verfilming van Roald Dahl. We maken kennis met Sophie, een weeskind dat lijdt aan slapeloosheid. Als iedereen slaapt, doolt zij door de gangen van het weeshuis of leest een boek. Op een nacht hoort ze lawaai buiten en bij het naar buiten kijken, komt ze oog in oog te staan met een reus. Die neemt haar mee naar Reuzenland omdat zij hem gezien heeft en hij bang is dat ze hem zal verraden aan de rest van de mensheid. Er ontstaat een voorzichtige vriendschap tussen het meisje en de reus, die zij de GVR (Grote Vriendelijke Reus) noemt. Er wonen echter nog andere reuzen in Reuzenland en die blijken niet zo vriendelijk te zijn. Uiteindelijk gaan ze de strijd aan met de stoute reuzen, met de hulp van de koningin van Engeland…
Na dat eerste half uur, is de vaart een beetje uit de film. Er blijft echter nog genoeg om je aan te vergapen. De scènes tussen de GVR en Sophie zijn wondermooi en spreken tot de verbeelding. Zoals bjvoorbeeld de scène waar Sophie en de GVR samen dromen gaan vangen. Mooi en wonderlijk tegelijk. Hetzelfde met de scène waarin ze samen kijken naar een droom van een jongetje. Ook de humor is voldoende aanwezig. De scène waar de GVR komt eten in het koninklijk paleis is grappig en aandoenlijk tegelijk en de stoute reuzen zijn bij momenten ook bijzonder grappig. Misschien dat het schoentje ook daar een beetje wringt. De verhalen van Roald Dahl staan vooral bekend om de sublieme mix van fantasie en gruwel en hier lijkt het wel alsof Spielberg de echte gruwel wilde vermijden door de reuzen grappiger te maken dan ze eigenlijk zijn.
Wij zagen de Vlaamse versie met een fantastische Warre Borgmans als de GVR. Zijn taaltje is schattig en grappig tegelijk. De GVR is sowieso de ster van de film al moet gezegd dat de CGI hier en daar niet geloofwaardig overkomen (bepaalde bewegingen lijken houterig), zo ook de overduidelijk digitale poezen aan het begin van de film. Als je echter houdt van fantasierijke verhalen met sprookjesachtige decors en schitterende personages, dan is dit zeker een film voor jou. Toegegeven, kinderen zullen hier meer van genieten dan volwassenen, maar kinderen van 30 jaar en ouder zullen hier ook van smullen. Het is dus geen Spielberg grand cru geworden, maar wel eentje die de middelmaat serieus overstijgt.
Recensies van collega-bloggers:
Regie: Steven Spielberg
Met: Mark Rylance, Ruby Barnhill, Jemaine Clement, Penelope Wilson, Rebecca Hall & Rafe Spall
Kurt Blogt 
Heb ‘m in de bioscoop gemist, maar een Spielberg film mis ik nooit, dus thuis ga ik ‘m nog zien. En helemaal met je eens over Warhorse…die film probeerde de kijker te veel te manipuleren.
LikeGeliked door 1 persoon