Keiharde realiteit!
😀 😀 😀 😀
I don’t want to survive! I want to live!
Het eerste wat me te binnen schoot na het zien van deze film, is dat de mensheid nog geen haar veranderd is. Racisme is van alle tijden hoewel het in het verleden al vaak bewezen heeft te leiden tot groot onrecht (denk aan de kruistochten, de holocaust, de slavernij,…). Deze film illustreert dat op weergaloze wijze. We volgen Solomon Northup, een gerespecteerd burger in New York aan het begin van de 19de eeuw. Hij is gelukkig getrouwd en heeft twee kinderen. Tot hij op een dag ontvoerd wordt en meegevoerd wordt naar het zuiden van de VS waar de slavernij op dat ogenblik nog steeds welig tiert. Solomon lijkt niet van plan om zich zomaar gewonnen te geven, maar krijgt algauw het advies van collega-slaven dat “low-profile” de beste keuze is als je dit wil overleven. Aanvankelijk wil hij nog in opstand komen, maar als hij keer op keer afgeranseld wordt of zelfs collega’s ziet omkomen, dan legt hij zich algauw neer bij zijn lot en ondergaat zijn beproeving in de grootst mogelijke nederigheid. En toch slaagt hij erin om nooit zijn menselijkheid te verliezen.
Steve McQueen heeft in het verleden al bewezen een fantastisch regisseur te zijn met Hunger en Shame. Met 12 Years A Slave maakte hij een film die toegankelijker is voor het grote publiek zonder dat hij al te veel afwijkt van zijn eigen typische stijl. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de lange shots (remember de dialoogscènes in Hunger en Shame). Ook hier herhaalt hij die truc. Op een bepaald moment wordt Solomon bijna gelyncht. De slechteriken worden weggejaagd maar Solomon blijft aan de boom hangen terwijl hij maar net met zijn tenen de grond raakt. McQueen legt dit vast in één shot terwijl op de achtergrond het leven van de slaven gewoon verder gaat. Een scène die perfect de angst illustreert waarin de slaven dag na dag leefden. Mijn favoriete scène is echter de scène waarin de slaven een collega-slaaf begraven en beginnen te zingen. We zien Solomon in close-up. Terwijl de anderen zingen, zwijgt hij lange tijd. Uiteindelijk zien we zijn besef groeien dat hij zich zal moeten neerleggen bij zijn situatie en hij begint mee te zingen, uit volle borst. Prachtig gespeeld ook door Chiwetel Ejiotor. In deze ene lange close-up zien we zijn verdriet, zijn wanhoop, zijn onmacht…
De film wordt volledig verteld vanuit het standpunt van Solomon, die briljant vertolkt wordt door Ejiotor. Solomon is een begenadigd violist en kan lezen en schrijven (wat in die tijd geen evidentie was). Prachtig hoe hij nooit afgeschilderd wordt als held. Hij blijft een mens en kiest er vaak voor om zijn eigen vel te redden. Hoe zou je zelf zijn als je weet dat iedere “overtreding” gestraft wordt met een hoop striemende zweepslagen? Nooit verliest hij zijn menselijke waardigheid, ondanks alles. Ejiotor krijgt fantastisch weerwerk van Michael Fassbender als de sadistische plantage-eigenaar Epps. Hij gebruikt Patsey, een vrouwelijke slaaf, om er zijn vleselijke lusten op bot te vieren. Zijn vrouw (een demonische Sarah Paulson) is stikjaloers en doet er alles aan om het leven van Patsey tot een hel te maken.
Steve McQueen slaagt erin om ons te doen nadenken. Zelfs een paar uur na de film sta je nog stil bij hetgeen je te zien kreeg. De regisseur registreert de realiteit zonder overdreven effecten. Zijn personages zijn echte mensen en we leven mee met hen. Hij laat ook zelden meer zien dan nodig is. Ook in een cruciale scène bijna op het einde waar de onmacht van Epps pijnlijk duidelijk wordt. Een quasi perfecte film van een zeer getalenteerd regisseur met fantastische acteurs. Een meesterwerkje, wat mij betreft!
Van : Steve McQueen
Met : Chiwetel Ejiotor, Michael Fassbender, Lupita Nyong’o, Paul Dano, Benedict Cumberbatch, Sarah Paulson, Paul Giamatti, Brad Pitt, Kelsey Scott, Quvenzhané Wallis, Scoot McNairy & Alfre Woodard
Kurt Blogt 