The Grey
Van : Joe Carnahan
Met : Liam Neeson, Dermot Mulroney, Dallas Roberts, Frank Grillo, Joe Anderson, Nonso Anozie, James Badge Dale, Ben Bray en Anne Openshaw
😀 😀 😀 😀
Once more into the fray
Into the last good fight I’ll ever know
Live and die on this day
Live and die on this day
Liam Neeson (59) verkeert in de vorm van zijn leven en is de laatste jaren uitgegroeid van karakteracteur (Schindler’s list, Michael Collins, Rob Roy) tot rasechte actieheld (Taken, Unknown, The A-Team). Wat er ook van zij, hij is en blijft een fantastisch acteur en dat bewijst hij ook nu weer als de stugge anti-held Ottway. Ottway is een scherpschutter die in Alaska zit om de werknemers van olieraffinaderijen te beschermen tegen beren, wolven en ander ongedierte. Onlangs is hij zijn vrouw kwijt gespeeld en nu staat het huilen hem nader dan het lachen. Eigenlijk wil hij niets liever dan zelfmoord plegen, maar daarvoor heeft hij “the guts” niet. En dan mag hij naar huis met het vliegtuig. Dat vliegtuig stort neer en er zijn maar 7 overlevenden, waaronder Ottway. De mannen proberen zich te beschermen tegen de koude, maar bevinden zich blijkbaar in het territorium van een roedel hongerige wolven. Hierop barst een meedogenloze strijd los tussen mens en natuur …
Regisseur van dienst is Joe Carnahan, de man die ons ook The A-Team voorschotelde, niet echt een referentie wat mij betreft. Maar blijkbaar had hij vroeger wel al eens bewezen een fantastisch regisseur te zijn met Narc. Die heb ik echter niet gezien, dus kan ik daar ook maar moeilijk over oordelen. Had hij mij met The A-Team niet overtuigd, dan heeft hij dat met dit meesterwerkje wel gedaan. De camera zit constant op de huid van de acteurs, waardoor je onmogelijk niet kan meeleven met hen. Dit zorgt er ook voor dat je niet meer ziet dan zij zien en je ook echt omhoog wipt als er weer eens een wolf uit de struiken springt. Heel knap. Hoewel de film zich afspeelt op de onmetelijke vlaktes en in de bossen van Alaska, zit je de hele tijd toch met een claustrofobisch gevoel. En dit heeft veel te maken met het camerawerk, de schitterende fotografie en de fantastische acteurs. Een heel knap staaltje cinema is de vliegtuigcrash. De camera blijft bijna de hele tijd op Neeson gericht waardoor de betrokkenheid bij de crash en bij het personage van Neeson alleen maar groter wordt. Welnu, dit levert één van de meest beklemmende vliegtuigcrashes op die ooit in een film voorkwamen.
Naast het prachtige verhaal en de strakke regie heb je natuurlijk de acteurs die stuk voor stuk geloofwaardig zijn als hun respectievelijke personages. Liam Neeson is indrukwekkend als altijd als Ottway, maar ook Dermot Mulroney, Dallas Roberts en Frank Grillo (als de “slechterik” van dienst) zetten memorabele vertolkingen neer. Schitterend ook hoe hier vooral gebruik gemaakt wordt van de suggestie. Zo krijgen we de wolven vaak alleen te horen en niet te zien of zien we enkel de ademwolken uit hun muilen komen als ze staan te huilen. Dit zorgt er ook voor dat de wolven geloofwaardig blijven als ze effectief in beeld komen, wat gelukkig maar heel sporadisch gebeurt en heel vaak dan nog in een Long Shot. In navolging van Jaws en Alien wordt hier een beklemmende, angstaanjagende sfeer gecreëerd enkel en alleen door de kracht van de suggestie en door de geloofwaardigheid van de acteurs (misschien niet toevallig dat Ridley Scott (regisseur van Alien) mede-producer was van de film). The Edge en Alive maken de mix compleet en maken van deze film een must-see voor elke filmliefhebber. Het is duidelijk dat voornoemde films als voorbeeld dienden, maar The Grey is zeker geen flauw afkooksel geworden van deze films, integendeel. Alle beste ingrediënten van deze films werden samen gegoten en gemixt tot een nieuw geheel dat een nieuwe standaard zet voor dit soort films. Waaaaauw !!!
Kurt Blogt 
2 reacties Voeg uw reactie toe