Tot Altijd

 Van : Nic Balthazar

Met : Koen De Graeve, Geert Van Rampelberg, Lotte Pinoy, Iwein Segers, Viviane De Muynck, Michel Van Dousselaere, An Miller, Eva Van Der Gucht, Felix Maesschalk, Lucas Vandervost en Jos Verbist

😀 😀 😀 😦

Verliefd zijn op het leven en er toch afscheid moeten van nemen omdat je geen andere uitweg ziet.  Het moet hartverscheurend zijn en dat het dat is, daar ben je ook van overtuigd na het zien van deze film.  “Tot Altijd” brengt het waargebeurde verhaal van Mario Verstraete, een levenslustige jongeman die te horen krijgt dat hij een hardnekkige vorm van MS heeft.  Mario zette zich in om de euthanasiewet erdoor te krijgen in België en was tevens de eerste die er gebruik van maakte.  In het begin van de film maak je kennis met Mario, Tomas, Spek en Lynn.  Ze genieten van het leven en van elkaar.  Dan verdwijnen Spek en Lynn even uit beeld terwijl Mario trouwt en een kind krijgt.  Hij en Tomas blijven elkaar echter regelmatig zien en blijven hele goeie vrienden.  En dan krijgt Mario te horen dat hij aan MS lijdt.  Hij houdt zich sterk, maar maakt er nooit een geheim van dat hij, als zijn levenskwaliteit zodanig achteruitgaat, wil dat Tomas hem helpt om uit het leven te stappen via euthanasie …

Koen De Graeve en Geert Van Rampelberg

Het eerste deel van de film is behoorlijk luchtig en zit volgepropt met humor.  We zien mensen die duidelijk genieten van het leven.  Naast een film over euthanasie, is dit ook en vooral een ode aan de vriendschap.  De film concentreert zich ook op de vrienden van Mario, die hem bijgestaan hebben tot aan zijn dood.  Want daarover gaat het tweede deel van de film, over de nakende dood van Mario.  Hoe hij vecht om de euthanasiewet gestemd te krijgen, hoe hij probeert om zijn vrienden en ouders ervan te overtuigen dat dit zijn enige uitweg is.  Hij weigert om te moeten leven als een plant.  Hij wil leven, maar zijn lichaam verhindert hem dat.  En dat komen we te weten in een aantal mooie, pakkende scènes.  Zoals de scène waarin hij in zijn broek doet op café tijdens een wedstrijd België-Nederland of een scène waar hij tijdens een spelletje Trivial Pursuit een aantal simpele vragen niet kan beantwoorden.  En dan komt de dag waarop hij beslist om euthanasie te plegen, op 30 september.  Het tweede deel van de film is triestig, melig soms.  We krijgen een pakkende begrafenisspeech van Speck, met Mario er nog bij.  Hij neemt tot twee keer toe afscheid van zijn zoontje (was één keer niet genoeg geweest ?).  Balthazar probeert wel om hier en daar nog wat humor in te steken, maar dat werkt niet meer omdat de zwaarmoedigheid en het verdriet om het nakende afscheid te zwaar wordt.

Koen De Graeve en Felix Maesschalk

Dat de film toch  blijft boeien en dat je echt meeleeft met deze mensen, heeft dan ook alles te maken met de acteerprestaties van de volltallige cast.  De Graeve viel 20 kilo af voor deze rol en bijt zich vast in zijn personage.  We leven mee met zijn twijfels, zijn angst, zijn verdriet en zijn woede.  En hiermee wil ik zeker geen afbreuk doen aan de rest van de cast, want ook Geert Van Rampelberg is schitterend als Tomas, dokter en vriend van Mario.  Hij speelt voortreffelijk het ingehouden verdriet en zijn gevecht om zijn beste vriend ervan te overtuigen niet te sterven.  Ook Iwein Segers is schitterend als Spek en doet ook dienst als “comic relief”.  Nog een dikke pluim ook voor Viviane De Muynck en Michel Van Dousselaere als de ouders van Mike en Felix Maesschalk als zijn zoon Milan.  Kortom, een film die gedragen wordt door de acteerprestaties waardoor we geloven in wat er gebeurt en oprecht meeleven met dit intrieste verhaal.  Jammer van de meligheid die wat te lang gerokken wordt en hier en daar wat misplaatste humor.  Maar voor de rest alweer een Vlaamse film die mag gezien worden.