The Broken Circle Breakdown
Van : Felix Van Groeningen
Met : Veerle Baetens, Johan Heldenbergh, Nell Cattrysse, Geert Van Rampelberg, Robby Cleiren, Nils De Caster, Bert Huysentruyt, Jan Bijvoet & Blanka Heirman
😀 😀 😀 🙂
Dat Felix Van Groeningen (regisseur van De Helaasheid Der Dingen) en Johan Heldenbergh klasbakken zijn, dat wisten we al. En dat ook Veerle Baetens een van de meest getalenteerde actrices van haar generatie is, dat wisten we ook. Als deze drie mensen dan samen een film maken, dan kan het niet meer mis lopen. Als je dan ook nog weet dat deze film gebaseerd is op The Broken Circle Breakdown featuring The Cover-Ups of Alabama, het toneelstuk van Johan Heldenbergh en Mieke Dobbels dat bijna drie jaar tourde doorheen Vlaanderen en Nederland, dan kan je toch wel stellen dat de verwachtingen hooggespannen zijn. En die worden, wat mij betreft, meer dan ingelost.
De film vertelt het verhaal van Didier en Elise, die elkaar toevallig leren kennen. Hij is een Amerika-lover en zanger van een Bluegrass-band, zij is een tatoeëerster en staat vol tatoeages. Ze worden halsoverkop verliefd en zij wordt zelfs lid van de band. Hun geluk lijkt compleet als hun dochtertje Maybelle wordt geboren (schitterend gespeeld door Nell Cattrysse). Als ze echter zes jaar is, krijgt ze kanker. En dit wordt haar uiteindelijk ook fataal. Didier en Elise verwerken dit elk op hun manier en dat drijft hen verder en verder uit elkaar. Van Groeningen vertelt zijn film niet chronologisch. Hij springt heen en weer in de tijd en daardoor wordt de film ook nooit te zwaar op de hand. De scènes uit de beginperiode van de relatie van Didier en Elise buisen van levenslust en staan in schril contrast met de aanvaarding van de ziekte van hun dochtertje en het verwerkingsproces erna. De fotografie is fantastisch en dankzij de schitterende montage blijft het tempo ook in de film. Ook de belichting is bij momenten betoverend mooi.
Johan Heldenbergh en Veerle Baetens zijn schitterend in hun rol. Hij wil vooruit na de dood van Maybelle, zij niet. Hij gelooft rotsvast dat de dood het eindpunt is, dat er daarna niets meer is. Zij gelooft dat de ziel verder leeft. Heldenbergh brengt zijn rol met de nodige humor. Zo is de scène met het dode vogeltje een pareltje. Veerle Baetens lijkt stoer op het eerste gezicht, maar stelt zich heel kwetsbaar op naarmate de film vordert. Een plezier om deze twee rasacteurs aan het werk te zien. In de rest van de cast zien we Geert Van Rampelberg en Robby Cleiren, maar hun aandeel is zo klein dat ze weinig bijdragen tot het geheel. Van Groeningen deinst er ook niet voor terug om te experimenteren en werkt met een mix van genres en stijlen. Moeiteloos springt hij van drama over tragiek naar humor en voegt er op het einde zelfs nog een vleug surrealisme aan toe. En toch stoort het niet, integendeel het pakt je en stemt je tot nadenken.
Een heel belangrijke rol in de film is weggelegd voor de muziek en die zorgt er mede voor dat de toon nooit te ernstig wordt, dat het nooit te zwaar wordt, behalve in die paar cruciale scènes natuurlijk. De muziek illustreert de levenshoudingen van Didier en Elise. Ze stralen beiden levensvreugde uit en dat vertaalt zich in hun muziek. Na de dood van hun kind ebt dit weg, maar toch blijven ze muziek spelen. Een hele mooie scène op het einde van de film illustreert de onmacht van Didier in het verwerkingsproces en het volwassen worden van Elise. Zij zingt een ballad en hij speelt banjo op de achtergrond … Heel mooi, maar meer verklappen zou zonde zijn. Alweer een hele knappe Vlaamse film. We mogen terecht trots zijn op onze Vlaamse filmhelden. En naar ik verneem, is ook het debuut van Peter Monsaert (Offline) een pareltje.
Kurt Blogt 