Als je harde schijf langzaam maar zeker gewist wordt…
Alice Howland is een moderne, dynamische vrouw van 50. Ze heeft een succesvolle carrière als Hoogleraar Taalkunde en is getrouwd met John, een dokter. Samen hebben ze drie kinderen: twee dochters en een zoon. De oudste dochter is een gezinnetje aan het stichten, de zoon is nog op zoek naar wat hij precies wil en de jongste dochter heeft de school verlaten om te acteren. En dan komt ze tot het besef dat haar geheugen haar langzaam maar zeker in de steek laat. Ze gaat te rade bij een neuroloog en krijgt daar te horen dat ze lijdt aan een zeldzame vorm van Alzheimer, die bovendien ook nog eens erfelijk blijkt te zijn. Het spreekt voor zich dat dit een bijna nefaste invloed heeft op haar leven, zowel privé als voor haar job… Als je de premisse leest, zou je je kunnen verwachten aan een echte ‘tearjerker’, maar op de één of andere manier slaagt deze film er net in iets meer te zijn dan dat.
Er zitten nochtans voldoende momenten in waarbij je onvermijdelijk een traan moet wegpinken. Zo is de scène waar Alice een lezing geeft over Alzheimer hartverscheurend. Het onvermijdelijke pianomuziekje dat te pas en te onpas de kop op steekt, helpt hierbij natuurlijk ook niet. Bovendien focust de film zich volledig op het personage van Alice en dat is langs de ene kant jammer maar langs de andere kant misschien ook de redding van deze film. De nevenpersonages worden voorgesteld, maar voor de rest kom je weinig tot niets over hen te weten. Ook haar man John (Alec Baldwin) krijgt weinig meer te doen dan lijdzaam toezien hoe zijn vrouw langzaam maar zeker aftakelt. De oudste dochter en de zoon komen een paar keer in beeld, maar daar blijft het bij. Het is enkel de jongste dochter Lydia die bijblijft. Zij is de rebel die, tegen de zin van haar moeder in, haar studies liet vallen en een acteercarrière nastreeft. En toch lijkt zij de enige te zijn die echt begrip kan opbrengen voor wat haar moeder meemaakt. Kristen Stewart, die we kennen van de (geeuw) Twilight-saga, komt verrassend sterk uit de hoek als Lydia. En ondanks alle minpuntjes, slaagt de film er toch in je bij de keel te grijpen en na te zinderen, ook na de aftiteling. En dat heeft alles te maken met de fenomenale vertolking van Moore, die hiermee meteen ook oververdiend haar vijfde Oscar-nominatie verzilverde. Kleine nuances in haar spel illustreren de langzame aftakeling van een sterke vrouw. Ze doet dit zo goed dat je echt met haar meeleeft en, ondanks het onafwendbare lot, blijft hopen dat het nog goed zal komen…
Recensies van collega-bloggers:
Regie: Richard Glatzer & Wash Westmoreland
Met: Julianne Moore, Alec Baldwin, Kristen Stewart, Kate Bosworth, Shane McRae, Hunter Parrish & Stephen Kunken
Sterke film waar ik indertijd echt van heb genoten. Vrijwel een volledige verdienste van Moore want met een minder begaafde actrice was Still Alice toch een stuk minder sterk.
Schrijnen en komisch tegelijkertijd vond ik die lange scène met die laptop en de zelfopgenomen boodschap.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtige film met een hele sterke Moore. Ik zou hem denk ik 3* sterren geven!
LikeGeliked door 1 persoon
Thanks voor de link en zoals je dan ook weet ben ik het helemaal met je eens, sterke film met fantastisch spel van Moore. Zij is eigenlijk altijd wel goed 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb deze film nog niet gezien maar wil hem echt graaaaag in m’n collectie opnemen! Zeker omdat m’n opa dement was en ik het van heel dichtbij heb meegemaakt. Thanks voor deze heeeeele interessante review 🙂
LikeLike