Eén man tegen het systeem
😀 😀 😀 🙂
Er bestaat geen rechtvaardigheid. Er bestaan alleen grenzen.
Met bovenstaand citaat begint de nieuwe film van Jan Verheyen. Oei, gaat Verheyen dan de intellectuele toer op? Neen, bijlange niet. Naar eigen zeggen is dit zijn meest persoonlijke film tot op heden. Hij wil het systeem aanklagen. Vandaar dit citaat. Vrees echter niet, dit is geen intellectueel pamflet, integendeel, dit is een goed gemaakte thriller met een hele schare fantastische acteurs. Koen De Bouw speelt Luc Segers. Hij is een succesvol zakenman met een knappe vrouw en een superschattig dochtertje. Op een avond wordt zijn vrouw het slachtoffer van een brutale roofmoord en wordt zijn dochtertje overreden terwijl het naar haar papa loopt. Segers gaat kapot van verdriet. Gelukkig wordt de dader gevat, maar hij wordt vrijgesproken wegens een procedurefout. Segers neemt het recht in eigen handen en vermoordt de dader. Wat volgt, is het proces van Segers.
Jan Verheyen weet niet alleen hoe hij zijn film moet verkopen, hij weet vooral verdomd goed hoe hij een film moet maken. Het eerste deel van de film is ronduit fantastisch. Koen De Bouw is goed op dreef, hoewel hij doet wat hij altijd doet, met name het leed van de hele wereld op zijn schouders dragen. Maar hij speelt fantastisch en dat wordt pijnlijk duidelijk in de eerste dialoog tussen hem en Joke Devynck (die zijn vrouw speelt). Hij speelt haar gewoon van het scherm. Geen mens die niet sympathiseert met zijn miserie. Hoogtepunt is de scène waarin hij Chris Lomme uitlegt waarom het nu precies niet zo goed met hem gaat. Heel knap! Verheyen zou Verheyen niet zijn als hij niet alle truken van de foor zou gebruiken om zijn publiek te manipuleren. Het meisje wordt meedogenloos van de weg gemaaid en alsof dat niet genoeg is, toont hij nog een aantal keer in close-up een tandenborstel of een speeltje van het kind zodat wij als publiek zeker niet zouden vergeten wat haar overkomen is en hoezeer haar papa haar mist. Als Segers in de gevangenis zit, laat hij de bewaker zich nog omdraaien en zeggen dat Segers het niet moet laten om hem iets te vragen. Kwestie dat wij als publiek de sympathie voor zijn personage zeker niet zouden verliezen. Maar meestal werkt het wel en leef je ook echt mee met het lot van Segers.
In het tweede deel gaan we naar de rechtbank. Dit duurt allemaal net iets te lang. De acteurs spelen hun rollen voortreffelijk, met Johan Leysen op kop als de advocaat van Segers. Man, wat een présence en wat een stem! Pure klasse! Ook Jappe Claes is weergaloos als de gewetenloze procureur-generaal. Door het verbale steekspel van de advocaten zo lang uit te spinnen, wordt het personage van Koen De Bouw wat naar de achtergrond verschoven. Het enige wat hij nog moet doen, is wezenloos voor zich uit staren en zijn lot ondergaan. De pleidooien duren ook allemaal een paar minuutjes te lang. Bovendien gaat het personage van Veerle Baetens, advocaat van de dader, ook nog eens de jeugd van de dader erbij sleuren om aan te tonen dat niemand echt verantwoordelijk is voor zijn daden. Is dat echt nodig?
Verheyen laat de drie partijen aan het woord, maar laat het publiek nooit een keuze. Wij moeten partij kiezen voor Segers. Niets mis mee, want zouden we dat in het echte leven ook niet doen? Maar moet dat zo expliciet? Wouter Hendrickx speelt de sympathieke flik die de dader vat en nadien ook Segers oppakt. Ook hij laat geen enkele twijfel bestaan : hij sympathiseert met de onfortuinlijke Segers. Misschien hadden een paar personages wat meer kunnen nuanceren. Maar goed, dat is allemaal detailkritiek want uiteindelijk hebben we hier te maken met een oerdegelijk gemaakte rechtbankthriller, bevolkt door schitterende acteurs en met fantastisch camerawerk van Frank Van Den Eeden. Een film die je moet gezien hebben en die je uiteindelijk toch tot nadenken stemt. Jan Verheyen doet het weer!
Van : Jan Verheyen
Met : Koen De Bouw, Johan Leysen, Jappe Claes, Jo De Meyere, Chris Lomme, Veerle Baetens, Joke Devynck, Hendrik Aerts, Nell Cattrysse, Wouter Hencrickx, Vic de Wachter, Karel Deruwe, Robbie Cleiren, enz.
Kurt Blogt 
Niet helemaal akkoord met je ‘detailkritiek’. Ik vind de pleidooien geen seconde te lang. Ook het feit dat de advocate de jeugd van de dader situeert, vind ik verrijkend en niet overbodig. Schitterende film van opening shot tot aftiteling.
LikeLike
Ben net terug van “Het #vonnis “. Amai wat ben ik daar van mijn sokkel geblazen. Nog maar zelden meegemaakt in de cinema: muisstil op bepaalde momenten. Zelfs geen ritselende chipszakjes die me anders mateloos kunnen storen. En op het einde wist je niet of je nu moest applaudiseren, zwijgen, of gewoon stoer doen alsof het je allemaal niet gepakt heeft. Het publiek koos voor het tweede: het bleef secondenlang stilzitten en druppelde dan één voor één weg. Indrukwekkend dus. Het vonnis greep me verschillende keer naar de keel. Prachtige beelden, voortreffelijk acteerwerk, intrigerend verhaal. Voor mij mocht het zelfs eindigen nog voor het verdict viel en ons voor een open einde stellen. Alhoewel het stuk niet ging over het vonnis zelf maar over het ontzettend oneerlijke systeem van de procedurefouten waar elke (witteboord)crimineel met een beetje veel geld altijd door de mazen glipt. Exemplum ook alweer die laatste prins met een miljardenfraudezaak – vrij door procedurefout. Het zal je kind maar zijn.
De Bouw en Leysen zijn vanzelfsprekend voortreffelijk in hun rol maar ik hield ook enorm van de prestatie van de “slechteriken”, t.t.z. het Openbaar Ministerie en de advocate. Samen met het fantastische camerawerk zet ook deze film de Vlaamse filmindustrie op een internationale ereplaats! Meer van dat.
LikeLike