Man of steel

Superman is terug … en hoe!

😀 😀 😀 😦

Als kind was ik een grote fan van de Superman-films. Christopher Reeve was mijn held, slecht acteur of niet. Hoe hij transformeerde van de slungelige Clark Kent naar Superman was fenomenaal in mijn ogen. Hij was mijn grote held en ik wilde ook Superman worden. Groot was de desillusie toen bleek dat de enige echte Superman van zijn paard was gevallen en de rest van zijn leven in een rolstoel zou moeten doorbrengen. Nu, 35 jaar na het uitbrengen van de eerste Superman-film, is hij terug in de gedaante van Henry Cavill. Cavil heeft vooral een indrukwekkend lichaam en lijkt als voornaamste doel te hebben dat hij moet mooi wezen. Maar het werkt en hij zet een geloofwaardige Superman neer, een alien, een outcast, …

In navolging van andere recente superheldenfilms (Spiderman, Batman, …), neemt het existentialisme ook hier de bovenhand. De peetvader van Clark Kent (een schitterende rol van Kevin Costner, tegelijk ook het meest menselijke personage van de film) drukt hem op het hart dat hij best niet te koop loopt met zijn superkrachten. Hierdoor begint deze laatste zich vragen te stellen over zijn menselijkheid, zijn afkomst en zijn krachten. Wat mij betreft, is dit het mooiste deel van de film. Wat niet wegneemt, dat de rest op niets trekt of zo. Het begin is spectaculair en prachtig om naar te kijken. Krypton staat op het punt te vergaan en Zod wil Krypton overnemen. Jor-El (rol van Russell Crowe) weet dat Krypton ten dode is opgeschreven en wil zijn zoon Kal-El (Superman) in een soort ruimteschip de ruimte insturen in de hoop dat hij ergens op een planeet belandt. En die planeet wordt uiteindelijk de aarde. Lois Lane wordt ook niet langer afgeschilderd als het domme blondje (zonder blond haar weliswaar) maar als een zelfverzekerde vrouw die op zoek gaat naar de oorsprong van de man in het blauwe pak met de rode cape. Dat Amy Adams een behoorlijk potje kan acteren, wisten we al en ook hier stelt ze niet teleur. Dat kan eigenlijk van bijna de hele cast gezegd worden. Crowe is degelijk zoals we van hem gewoon zijn. Diane Lane is een heerlijke pleegmoeder en Michael Shannon is zijn eigen gekke zelf als slechterik van dienst. Het spreekt voor zich dat de verbannen Zod ook zijn weg vindt naar de aarde om de confrontatie aan te gaan met Kal-El …

De rest van de film zit vol met spectaculaire actiescènes. Superman en Zod gooien elkaar met gemak doorheen 5 gebouwen en deinzen er zelfs niet voor terug om elkaar met treinen te bekogelen. Prachtig georchestreerd, hoewel het hier en daar weer moeilijk is om volgen door de shaky cam en de (te) snelle montage. Het laatste halfuur gaat echter compleet verloren in zijn eigen bombast. Een film vol goeie bedoelingen die het fenomeen Superman eens vanuit een andere hoek bekijkt. Alleen jammer dat de film bijna ten onder gaat door de over-the-top actiescènes. Wellicht hadden de makers wat meer de focus moeten leggen op het verhaal met de pleegouders en de romance met Lois Lane en hier en daar serieus mogen schrappen in de actiescènes. Gelukkig maken de acteurs veel goed. Alles bij elkaar hebben we hier toch te maken met meer dan genietbaar Hollywood-popcornvertier.