Life Of Pi

Ongeziene beeldenpracht in een magisch-realistische vertelling

 Van : Ang Lee

Met : Suraj Sharma, Irrfan Khan, Rafe Spall, Adil Hussain, Tabu & Gérard Depardieu

  😀 😀 😀 🙂

Af en toe komt er eens een film in de zalen die je eraan herinnert waarom je zo graag naar de cinema gaat.  Welnu, dit is zo’n film.  Een onverfilmbaar boek, die bestseller van Yann Martel.  En toch levert de verfilming ervan betoverende cinema op.  Life of Pi vertelt het verhaal van Piscine Patel (genoemd naar een zwembad in Parijs waar oom Patel vroeger altijd mee pochte).  Piscine wordt op school uitgelachen met zijn naam en besluit op een dag dat dit nu voor eens en voor altijd gedaan moet zijn.  Hij schrijft het getal Pi uit over vier borden en gaat vanaf die dag door het leven als Pi Patel.  Zijn vader en zijn moeder baten een zoo uit en als op een dag de zaken wat slechter beginnen te gaan, besluiten ze te verhuizen naar Canada.  De boot waarmee ze dit doen, zinkt en Pi is de enige overlevende.  Althans, de enige overlevende mens want ook een zebra (met een gebroken poot), een oerang oetan, een hyena en een Bengaalse tijger overleven de scheepsramp.  Algauw blijven alleen Pi en Richard Parker (zo wordt de tijger namelijk genoemd) over.  En dan begint een overlevingstocht die alle verbeelding te boven gaat.  Alsof honger en dorst niet genoeg zijn, wordt Pi namelijk ook nog eens geconfronteerd met een bloeddorstig monster dat almaar hongeriger wordt …

De film opent met een hele mooie begingeneriek.  De camera glijdt over de zoo en de “letters” verschijnen op het scherm in een heel eenvoudige, maar wel efficiënte 3D.  En die beeldenpracht zet zich verder doorheen de rest van de film.  Alleen duurt de proloog net iets te lang en het is ook in diezelfde proloog dat de religieuze booschap er serieus ingestampt word.  En toch worden we ook hier overstelpt met fantastische beelden (zoals de oom van Pi die aan het zwemmen is).  Zodra we de schipbreuk echter achter de rug hebben en Pi het alleen moet opnemen tegen de natuur, komt het verhaal echt goed op gang.  We krijgen niet alleen een boeiend verhaal, maar daarnaast krijgen we ook prachtige beelden voorgeschoteld, beelden van een zelden geziene schoonheid.  Ik zou zelfs durven zeggen dat dit van het mooiste is dat we ooit in een cinemazaal te zien kregen.  Heel mooi om naar te kijken en nergens krijg je de indruk dat je naar CGI zit te kijken.  Integendeel, de regisseur slaagt erin om ons een magisch-realistische wereld te laten zien waarvan we bijna geloven dat het wel eens echt zo zou kunnen zijn op het midden van de oceaan.

De jonge Suraj Sharma speelt zijn rol met verve.  Nergens verliest hij zijn geloofwaardigheid en dat is niet simpel als je de hele film quasi alleen moet dragen.  We mogen ook niet vergeten dat hij bijna de hele tijd speelt met een digitale tijger als tegenspeler.  En ook dat is geen evidentie voor een acteur.  Heel vaak zien we namelijk in films waar acteurs te maken krijgen met CGI-tegenspelers dat die acteurs niet goed weten waar ze hun blik nu precies op moeten richten.  Sharma bezondigt zich hier niet aan.  En wat die tijger betreft, het is bijna niet te geloven dat dit een digitaal beest betreft.  Naar het schijnt, zouden de filmmakers voor bepaalde opnames een echte tijger gebruikt hebben.  Welnu, ik daag iedereen uit om uit te vissen voor welke opnames dat dan zou geweest zijn.  Nooit krijg je volgens mij het gevoel dat deze tijger niet echt zou zijn.  De dreiging is constant aanwezig, mede door het feit dat de dieren in deze film niet afgeschilderd worden als lieve mensenvrienden, maar echt als wilde dieren met een heus overlevingsinstinct.  Kortom, hele mooie cinema, alleen jammer van de te lange proloog en de religieuze boodschap die er net iets te hard ingestampt wordt.  Voor de rest is het genieten geblazen van een zelden geziene beeldenpracht.