The zookeeper’s wife

Johan Heldenbergh schittert in een voor de rest kabbelend WO II-drama

Is hij nu niet wat chauvinistisch, hoor ik jullie denken. Natuurlijk ben ik chauvinistisch. Dat hij een schitterend acteur is, heeft Heldenbergh al meermaals bewezen. Met als absoluut hoogtepunt natuurlijk The broken circle breakdown. Jessica Chastain heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat zij een hele grote fan is van deze film, en dan vooral van het charisma en de acteerprestatie van Heldenbergh. Toen ze bezig was met de voorbereidingen voor The zookeeper’s wife, die ze zelf ook producete, leed het voor haar geen enkele twijfel dat Heldenbergh de rol van Jan zou spelen. En terecht, want hij doet dat fantastisch! Dit terwijl Chastain (nochtans een schitterende actrice) te vaak vervalt in melodramatisch gedoe (met de bijhorende traan op de wang).

Aan de vooravond van WO II vallen we binnen in het leven van Jan en Antonina Zabrinski. Zij zijn de liefdevolle eigenaars van de zoo van Warschau. We zien hoe ze hun dieren met heel veel liefde behandelen (de film opent met een shot van Antonina die een leeuwenwelpje knuffelt). Als de oorlog uitbreekt, wordt hun zoo kapot gebombardeerd. Dit zorgt voor een paar vreemde shots van wilde dieren die door het gebombardeerde Warschau trekken. De meeste dieren worden gedood door de Nazi’s en de rest wordt overgebracht naar de zoo van Lutz Heck. Heck was een vriend van de familie, maar wordt door Hitler gebombardeerd tot officiële zoöloog. Hij wordt gehuisvest in Warschau en toont een ongezonde interesse in Antonina. Jan en Antonina staan erop de zoo open te houden door varkens te kweken. Dit is meteen het begin van een ongeziene reddingsoperatie. Jan moet naar het ghetto in Warschau om het afval op te pikken dat dan dienst doet als voer voor de varkens. Op die manier krijgt hij de kans om mensen mee buiten te smokkelen en bij hen in de kelder te huisvesten of door te sluizen naar andere locaties met hulp van het verzet. Straf toch als je weet dat dit waargebeurd is en de Zabrinski’s op die manier 300 Joden gered hebben.

1487883535_focusfeatures_zookeeperswife_jessicachastain_danielbruhl_nikicaro_bio_ig — Iddo Goldberg (M.)

De film opent heel mooi met beelden van de nog werkende zoo en de liefde waarmee Jan en Antonina omgaan met de dieren. Dit staat uiteraard in schril contrast met de gruwel die eraan komt. Alleen jammer dat er wat weinig aandacht besteed wordt aan die gruwel. Nu lijkt het te vaak alsof het eigenlijk wel fijn toeven was ten huize Zabinski tijdens de oorlog. Er wordt heel veel aandacht besteed aan de relatie tussen Antonina, Jan en hun zoontje Rys en hun vrienden. Maar ook (teveel?) aan de ‘romance’ tussen Antonina en Heck. Hierdoor krijgt het hoofdverhaal te weinig aandacht en wordt de film zelden spannend, op een paar scènes na (zoals de scènes waarbij Jan naar het ghetto gaat of de scènes waarbij de in de kelder wonende Joden muisstil moeten zijn als er iemand op bezoek is). Op die manier krijg je nooit de indruk dat het voor de Zabrinski’s af en toe toch ondraaglijk spannend moet geweest zijn. En dat er toch vaak discussies zullen geweest zijn tussen hen. Al bij al een mooie film, die echter te vaak de spanning uit de weg gaat die een dergelijke onderneming ongetwijfeld met zich meebrengt.