Rogue One: A Star Wars Story

Topentertainment!

Door een selecte groep mensen wordt film gezien als een moderne kunstvorm (Hoezo modern? Film bestaat toch al sinds 1878). Als je ziet welke dingen de dag van vandaag tot kunst worden verheven, dan valt daar toch wel iets voor te zeggen. Eén van de vele defnities van kunst luidt als volgt: ‘Kunst is een ambacht dat bedoeld is om de zintuigen te prikkelen.’. En wat doet een film? Precies, tijdens een film worden twee zintuigen constant geprikkeld: het zicht en het gehoor. Met deze film worden die twee zintuigen niet alleen geprikkeld, ze worden verwend. Je wordt overdonderd met stuk voor stuk prachtige beelden en de geluiden lijken van overal te komen. Als dat geen kunst is… 🙂

Aan het begin van de allereerste Star Wars film uit 1977 verschijnt er in beeld een tekst, waarin uitgelegd wordt hoe een kleine groep rebellen erin slaagt de plannen van de ‘Death Star’ te bemachtigen. Disney heeft de rechten van Star Wars opgekocht en is op zoek naar manieren om de franchise uit te melken. Dus werd er besloten om deze spin-off op poten te zetten. En men koos ervoor  om dat verhaal uit te werken. De kleine Jyn Erso is er als kind getuige van dat haar moeder vermoord wordt en haar vader gevangen genomen wordt door Orson Krennic, een ‘dienaar’ van The Empire. Zij weet te ontsnappen en wordt als volwassen vrouw geïnterpelleerd door de rebellen om hen te helpen bij het stelen van de fameuze plannen. Dit aangezien haar vader blijkbaar het brein is achter de ‘Death Star’…

Al van bij de eerste beelden is het duidelijk: dit wordt een echte Star Wars film. Ruimteschepen klieven door de sterrenpracht en de verschillende werelden worden bevolkt door de meest vreemde aliens. Daarnaast maken we geleidelijk aan kennis met de bonte bende die op zoek gaat naar de plannen van de ‘Death Star’. Bij de introductie van de twee hoofdpersonages, de stoere Jyn Erso en de dubieuze Cassian Andor (een sterke Diego Luna), wordt meteen duidelijk dat dit geen watjes zijn. Andor blijkt al meer mensen te hebben vermoord dan hij zelf eigenlijk wil en Erso spendeert meer tijd in de gevangenis dan wat anders. Whitaker heeft een sterke cameo als de gefrustreerde Saw Gerrera die Jyn en Cassian op weg helpt.

Regisseur Gareth Edwards kiest er duidelijk voor om de nostalgische sfeer van de oude Star Wars films op te roepen (iets wat hem vorig jaar al met succes werd voorgedaan door J.J. Abrams met The Force Awakens). Blijkbaar maakt hij ook zoveel mogelijk gebruik van maquettes (waar mogelijk). Dit bleek al een goede zet te zijn in Jurassic World en in eerder genoemde The Force Awakens, zeker als we terugdenken aan de drie (half mislukte) CGI-festijnen die Lukas eind jaren ’90, begin de jaren ’00 op ons losliet. Waar ik me dan wel meer mateloos aan gestoord heb, is aan de computergeanimeerde Peter Cushing en, in mindere mate, Carrie Fisher.

Het was even wennen in het begin en ik moest toch wel wat moeite doen om niet af en toe in lachen uit te barsten bij het zien van al die vreemde wezens. De humor voelt bij momenten wat geforceerd aan, maar K-2SO is bij momenten echt grappig en minder belerend dan C3PO (zijn voorganger). Jar Jar Binks is – gelukkig maar – veraf! De rebellen zijn echter stuk voor stuk cool en zodra de actie echt op gang komt, is deze film een waar festijn voor de actiefan. Het laatste drie kwartier zijn mooi, spannend en ontroerend tegelijk. Het Star Wars universum leeft nog steeds!

Ben Mendelshohn

Regie: Gareth Edwards

Met: Felicity Jones, Diego Luna, Alan Tudyk, Donnie Yen, Wen Jiang, Ben Mendelsohn, Guy Henry, Forest Whitaker, Riz Ahmed, Mads Mikkelsen & Jimmy Smits