Kohané

ALL MY SONS
(Arthur Miller)

XXXX

Regie : Ingrid Frenier
Spel : Luc Demuynck, Hilde Bossier, Bastian Piepers, Hilde Demeyere, Bas Van Montfoort,
Tine Coucke, Christof Lampaert, Nico Vanneste & Sabine Dekyvere

Toneel is leuk. Toneel is fantastisch. En hoewel ik liefst van al zelf speel of zelf iets creëer, ga ik ook heel graag naar toneel kijken. Dan zie je af en toe hele mooie dingen, maar soms zie je ook wel eens iets dat niet zo goed is. Zo gingen we gisteren naar Kohané. Een gezelschap uit Lendelede waar Griet al jaren trouw heen gaat en die, zo verzekerde ze mij (ons), al heel vaak kwaliteit bracht. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Een goeie stukkeuze nochtans met “All my sons” van Arthur Miller.

Al na vijf minuten echter zag je dat het fout zat. De regisseur had ervoor gekozen om 3 grote, met aluminiumfolie omwikkelde blokken (bakken ?) op scène te zetten. Dit bleek een foute keuze, want hierdoor ontnam ze haar spelers alle bewegingsvrijheid. Zo’n podium en dan constant alleen maar de eerste meter benutten. Daarenboven koos ze ervoor om haar acteurs bijna de hele tijd te laten zitten op de middelste blok. Hierdoor werd het stuk heel statisch en speelden de acteurs bijna altijd “Midden”-“Voor” en nooit “Achter”, “Links” of “Rechts” (bedankt voor deze termen, Patrick).

Qua belichting zat het ook fout. Er werden constant allerlei kleuren naar onze hoofden geslingerd en soms werd er midden in een scène van kleur gewisseld. Waarschijnlijk om een andere sfeer op te roepen, maar door het gebrekkige spel van de acteurs kwam dit niet tot uiting.

En dan zijn we bij de acteurs aanbeland. Beide hoofdrolspelers konden mij niet overtuigen. Ze deden nochtans hun best, maar slaagden er nooit in om de emoties, die die personages ongetwijfeld moesten voelen, over te brengen op ons, het publiek. Hierdoor werd het moeilijk voor de rest van de cast om het spel op te krikken. De zoon en de broer van de toekomstige schoondochter deden wel hun best en waren goed in de paar scènes die ze quasi alleen op scène stonden, maar dat ging allemaal verloren zodra vader en moeder erbij kwamen.

Kortom, een voorstelling om snel te vergeten. Maar goed, dat neemt niet weg dat ik Kohané nog een kans geef. Wie mij kent, weet dat ik (misschien wel te vaak) mensen het voordeel van de twijfel geef. Dus, Tine, maak je niet ongerust ! De volgende keer zijn we weer van de partij ! Tot dan !